1 mei 2015.

De zee van wanorde, onveiligheid en anarchie die de mensenmassa in de straten van Glasgow lijkt te zijn, wordt slechts een enkele keer onderbroken door stilstaande eilanden van orde, veiligheid en controle. De door regen geteisterde straten en pleinen krioelen met mensen die druk communicerend en constant connected elkaar proberen te ontwijken. Slechts enkele mensen staan met elkaar te praten, maar dat is niet omdat ze elkaar toevallig tegenkwamen. Bewust voegen mensen zich bij de netwerken die ze kunnen gebruiken, ze laten ze weer los wanneer de volgende cocon zich aandient waar ze bij aan kunnen sluiten.

Bij het Argyle Street Rail Station probeert Mamadou Burkin te midden van de mensenmassa uit te vinden welke van zijn drie mobiele telefoons ook alweer dekking had in het Verenigd Koninkrijk. De vertwijfeld stilstaande Mamadou staat in schril contrast met de doelgerichte mensenmassa die zich in hoog tempo om hem heen beweegt. Bellend, kijkend naar narrowcasted media, luisterend naar radiobroadcasts voegen de mensen die Mamadou aanstoten zich in hun eigen connected cocons.

Het is 08.00uur, maar Mamadou moest vanochtend eigenlijk om 7.30uur al bij het Carlton George Hotel zijn waar hij werkt als schoonmaker, maar als ongeregistreerd (sans-papier) en dus ook unconnected persoon loopt hij elke dag vertraging op wanneer hij met het openbaar vervoer moet. Elke keer moet hij weer een nieuwe manier vinden om door de poortjes te komen die altijd zo hermetisch gesloten blijven voor een ongeregistreerde.

Paniek slaat toe bij Mamadou als blijkt dat de accu van een van zijn mobiele telefoons ermee is opgehouden, het was net die ene waar hij zijn hoop op had gevestigd. Simkaartjes omwisselen in deze regenbui is geen goed idee en kost teveel tijd, met het openbaar vervoer naar George Square kan niet want het duurt te lang om door de poortjes te komen; de enige overgebleven optie is om door de massa heen te rennen naar George Square, via Miller en Hanover Street.

Snel stopt hij de mobieltjes weer veilig in de binnenzak van zijn bruine, verweerde jas. “Ach, het is wel te doen,” denkt Mamadou hardop als hij in looppas door de straten van Glasgow gaat. Hij moet uitkijken dat hij de mensen ontwijkt die plotseling stoppen omdat ze door hun mobiele gadgets aan een ander die voorbijloopt gematcht worden of stilstaan bij een gepersonaliseerde reclameboodschap. Gelukkig voor Mamadou doemt in de verte George Square al op. De gebouwen zijn vergeven van billboards waarop het wereldnieuws voorbij komt:

>>>> Population demographics rapidly changing. In Europe 50% of population older than 50%, in Asia 50% of population under 18 >>> ICT sector hit hard by environmental tax >>> Dow Jones down with 12%, Euronext up with 6%, Hongkong up with 20% >>>>

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=047K74N0UQM[/youtube]

Bij de personeelsingang van het Carlton George Hotel drukt Mamadou op de bel, maar voordat hij antwoord krijgt via de video-intercom ziet hij al een medewerkster van het hotel naar de ingang toe lopen. Mamadou weet dat zij sinds vorige week wel een geregistreerd burger -en dus connected- is; de deur gaat al open voordat ze de ceremoniële deurklink aan kan raken.

Eenmaal binnen wil Mamadou een van de mobiele telefoons uit zijn binnenzak pakken, hij zou zijn familie nog laten weten dat hij inmiddels werk heeft gevonden. Nu moet hij nog geregistreerd worden. Hij grijpt in de binnenzak van zijn jas en schrikt; een groot gapend gat in zijn binnenzak verraadt dat de plek zwaar hij voor het laatst zijn mobiele telefoons had opgeborgen, niet zo veilig was als hij dacht. Snel zet hij zijn voet tussen de sluitende deur van de personeelsingang en kijkt gehaast rond op de stoep. Daar ziet hij drie mobiele telefoon liggen; de accu’s en simkaartjes verspreid over de natte stoeptegels.

Bij elke voetstap van een voorbijganger die in de buurt komt van de simkaartjes slaat Mamadou’s hart een slag over. Met zijn ogen gefocust op de verspreide onderdelen rent hij erop af. Tegelijkertijd komt een limousine aanrijden die voor het Carlton George Hotel parkeert, een bediende met paraplu loopt naar de auto toe en opent de deur. Vlak voor de deur van de limousine liggen de onderdelen van Mamadou’s mobieltjes. Bang dat de onderdelen vermorzelt zullen worden onder de voetzolen van de persoon die uitstapt haast Mamadou zich nog sneller door de mensenmassa heen naar de plek des onheils. Maar in plaats van de gevreesde, vermorzelende voetzool raapt een hand vanuit de geopende deur de onderdelen van de mobieltjes bij elkaar.

“Zijn deze van jou?” vraagt een man van middelbare leeftijd in pak wanneer Mamadou bij de deur van de limousine staat, terwijl hij verbaast naar de decennia oude onderdelen kijkt. Hij herkent een Nokia 3310 en een Sony Ericsson j210i. De man met de paraplu sist Mamadou ondertussen iets onverstaanbaars toe, vriendelijk zal het niet geweest zijn.
“Ja, bedankt. Je weet niet hoeveel deze onderdelen me waard zijn”, vlug pakt Mamadou de onderdelen aan, checkt vlug of hij het meeste heeft en loopt terug naar de personeelsingang.

Henry Odal, de man van middelbare leeftijd, kan het voorval niet uit zijn hoofd zetten. Waarom zou iemand met zoveel mobiele telefoons lopen? En ook zulke oude mobiele telefoons? Hij slaat een notitie van het voorval op in zijn Noksung TSDS; gelijk krijgt hij relevant video, audio en tekstmateriaal te zien. De TSDS heeft geleerd dat Odal vooral audio luistert en kiest het meest relevante audiofragment, of filtert bij video’s automatisch het beeld eruit. De bone conduction headphones, waarmee audio door de botten naar kleine ontvangers in de oren wordt geleid, laten een Google Tech Talks lezing horen van professor Len Waverman over de digital divide terwijl Odal het wat oubollig aandoende hotel binnenloopt. Blauw tapijt en bruine stoelen met een versleten ruitmotief doen Odal afvragen welke semantische applicatie hier in de fout is gegaan bij het geven van advies.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=87-b-fyZZos[/youtube]

Zijn audiofragment wordt onderbroken door een welkomstbericht en reclameboodschap van het hotel zodra Odal bij de receptie aankomt, waarna hij automatisch wordt ingecheckt. De receptionist is tegenwoordig meer een systeembeheerder dan een gastman of -vrouw; vlug gaat de jongeman met zijn handen over zijn desk met touchinterface waar een plattegrond van het hotel op is te zien, waarop alle bewegingen van personen binnen het hotel zijn te zien. Kamernummer 104 en bijbehorende toegangscode zijn ondertussen opgeslagen in Odal z’n TSDS. “Welcome Mr. Odal, please go to the restaurant where you, as our regular customer, have access to complementary drinks and food.” Odal negeert de uitnodiging en besluit eerst naar zijn kamer te gaan om wat uit te rusten van zijn vlucht uit New Delhi. Zijn TSDS blijft hem aan de gratis extra’s in het restaurant herinneren, waarop Odal de Firewall van zijn TSDS aanscherpt zodat er tijdelijk geen berichten van het hotel doorheen komen; even uitrusten. Odal zet zijn spullen neer in de hoek van zijn hotelkamer, ploft neer op zijn bed en valt als een blok in slaap.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=pUHOOUBJr6s[/youtube]

De heldere stem van een jongevrouw. “Over 30 minuten, afspraak, in restaurant Carlton George Hotel, met freelancer Mike Warden, onderwerp: business models voor onzichtbaarheidoptie in netwerken; Over 30 minuten, afspraak in restaurant Carlton George Hotel, met freelancer Mike Warden, onderwerp: businessmodels voor fysieke en virtuele onzichtbaar in netwerken; Over 30….” Henry Odal schrikt wakker van het waarschuwingsbericht van zijn TSDS, zet het uit en kijkt nog wat versuft om zich heen. De TSDS heeft in de afgelopen jaren geleerd dat Odal gemiddeld 30 minuten voorbereidingstijd nodig heeft voor een afspraak.

Snel schiet Odal even onder de douche door en gaat naar het restaurant voor zijn afspraak. Hij heeft nog tien minuten voordat zijn afspraak er is en besluit nog wat te bestellen, hij herkent in de verte Mamadou; ze hebben even oogcontact, waarna Odal hem naar zijn tafel wenkt.
“Wat is je naam?”
-“Mamadou Burkin”
“Oke, meneer Burkin, kan ik wat bestellen?”vraagt Odal joviaal.
-“Eigenlijk niet, ik werk hier als schoonmaker,” antwoord Mamadou behouden, “maar ik kan het misschien voor deze keer doorgeven aan de bar als u wilt?”
“Oke, kun je doorgeven dat ik graag en ijscoupe wil met… dat drankje dat tegenwoordig helemaal hip is, hoe heet dat nu…”
Voordat Mamadou antwoord kan geven hoort Odal het antwoord in zijn headphones: “wikipedia.org zoekopdracht resultaat: ‘Lemon-Cafeïne Rush’.
“Juist… een Lemon-Cafeïne Rush, alsjeblieft.”
Als Mamadou weg wil lopen om de bestelling door te geven kan Odal zijn interesse in Mamadou’s situatie toch niet beheersen.
“Wacht nog even,” zegt Odal, “ik wil je nog wat vragen. Jij was die man die vanochtend zijn mobieltjes op de straat had laten vallen, toch?”
Enigszins gegeneerd geeft Mamadou antwoord: “Ja, dat was nogal onhandig. Ik heb die dingen hard nodig om nog iets gedaan te krijgen hier.”
“Luister,” vervolgt Odal, “ik heb net een audiofragment geluisterd over ‘Undocumented People’, daar val jij ook onder als ik me niet vergis.”
Mamadou knikt instemmend, “Jammer genoeg wel.”
“Ik vind het ongelofelijk dat iemand in zo’n situatie kan overleven,” vervolgt Odal. Zijn gezicht betrekt als hij zich de ongemakken indenkt; geen openbaar vervoer, geen automatische toegang tot winkels en betalingen, tientallen codes en wachtwoorden om te onthouden en niet te vergeten de mobieltjes waarmee je elke dag zou moeten jongleren wanneer je internationaal reist.
“Dit kan zo niet,” zegt Odal met sombere stem, “Ik ga je helpen, wacht even.”

Odal pakt zijn TSDS uit de binnenzak van zijn pakjasje en tikt wat in, Mamadou kan het nog net snel meelezen voordat Odal de opdracht bevestigt en van het scherm verdwijnt.

———————————
1. Select mobile device
* Generate temporary network address to facilitate access::
setenv networkaddr “xx:xx:xx:xx:xx:xx”
printenv networkaddr
saveenv
fsboot
2. Copy applications folder to new network ID
———————————

Mamadou ziet de vingers van Odal vervolgens over de touchscreen van het schermpje flitsen.
“Zo, dat is dat. Ik heb een iNode voor je aangemaakt, straks wordt er bij het hotel een pakketje afgeleverd waarmee je de node definitief kunt activeren. Gefeliciteerd Mamadou Birkin, je hebt een netwerk identiteit. Je hebt toegang tot het echte leven.”

Mamadou kijkt verrast, verschrikt en gelukkig tegelijk. “Meen je dat? Serious? Heb je een iNode voor me aangemaakt?” Het liefst wil Mamadou Henry Odal om zijn nek vliegen van blijdschap, maar besluit zich toch in te houden in zijn rol als hotelmedewerker. Hij grijpt Odal’s hand stevig vast en schudt hem wild heen en weer, afgewisseld met dolenthousiaste ‘dank-je-wels’. De glimlach van Mamadou staat in Odal’s geheugen gegrift.
“Graag gedaan,” zegt Odal met een beschaafde glimlach. “Ik zou graag nu verder praten, maar straks komt mijn afspraak. We houden contact via het netwerk, oké?”
“Natuurlijk, natuurlijk,” Mamadou laat Odal’s hand los en bedankt hem nog een laatste keer. Even later brengt de kelner het ijs en de Lemon-Cafeïne Rush die Odal had besteld. De kelner registreert de consumptie door connectie te maken met Odal’s TSDS. Automatisch geeft de TSDS een waarschuwing dat de planning van zijn detox naar voren wordt geschoven omdat hij nu ijs eet, de afspraak wordt automatisch gerescheduled. Odal ziet op zijn TSDS dat zijn afspraak nog in de file staat; de satellietbeelden geven een gedetailleerd beeld van een lange rij auto’s. Hij geniet dan nog maar wat langer van z’n ijs, ondertussen bij een verzekeringskantoor in Italië moet iemand haar lunch juist onderbreken.

Odal’s activering van het iNode script is niet onopgemerkt gebleven, bij de security afdeling van Assicurazione Generali in Triest zijn de alarmbellen gaan rinkelen. Als coördinerend orgaan van het iNode protocol houden zij nauwgezet activeringen in de gaten; verdachte activeringen worden direct getraceerd. Tijdens de lunch met haar vriend in het centrum van Napoli krijgt Assicurazione Generali programmeur Gabriella Stocchetti bericht dat ze snel naar kantoor moet komen omdat er een illegaal iNode is geactiveerd, precies voor het gedeelte van het netwerk waarvoor zij verantwoordelijk is.

Ze verontschuldigt zich naar haar vriend Giacopo toe en springt snel op haar Segway Uniwheel Bike richting het kantoor; het is de enige fysieke plek waarvandaan ze op de afgesloten servers kan. Eenmaal bij de nieuwgebouwde wolkenkrabber aangekomen zet Stocchetti haar Segway voor de ingang en rent naar binnen. Achter zich hoort ze nog de geautomatiseerde welkomstboodschap, terwijl de deuren van de glazen lift al voor haar open gaan. Tijdens haar weg omhoog door de kern van het gebouw ziet ze de bewegende delen van de wolkenkrabber aan zich voorbijgaan. Onrustig wacht ze tot de deuren op haar verdieping open gaan.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Bq-QUkE1DGM[/youtube]

Eenmaal bij haar computer, een van de vele op de immense afdeling, logt ze in en ziet dat er een ongecontroleerd iNode script is aangemaakt door een nog onbekend persoon. Ze moet het terugdraaien, dat zijn haar orders. Haar vingers vliegen over het keyboard en de touchscreen voor haar. Ze hoort collega’s naast haar fluisteren… “Ze heeft er een, een illegale node in het netwerk.” Dan ziet ze plotseling dat het script wordt geactiveerd. Ze is te laat. “Had ik het tegen kunnen houden?” vraagt ze zichzelf af. “Of wilde ik het misschien niet tegenhouden?”

Mamadou Birkin zijn pakketje is gearriveerd bij het hotel. Een gloednieuwe Noksung TSDS glimt hem toe vanuit de verpakking die omhuld is met digitaal papier waarop reclames van andere Noksung-modellen voorbij komen. Zodra hij het apparaat aanzet ziet hij dat het gelijk contact maakt met Henry Odal. In de lunchroom van het Malmaison Hotel in Glasgow, tijdens een bijeenkomst van de Optimist International Club, geeft Odal’s TSDS hem een signaal dat Mamadou zijn iNode account heeft geactiveerd. Mamadou’s gezicht verschijnt bij Odal op het scherm.
“Gefeliciteerd Mamadou,” zegt Odal, “je hebt je iNode account geactiveerd. Ik zorg er gelijk voor dat je met wat mensen in contact komt die zeker geïnteresseerd zullen zijn in je verhaal. Ik heb het helaas nu druk, maar geniet van je nieuwe mogelijkheden. Alle poorten gaan voor je open, dat beloof ik je! Ik stuur je een video, kijk maar eens! En dat is alleen nog maar wat RFID mogelijk maakt…”

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=FVmD4iTXRLE[/youtube]

In de lobby van het hotel beseft Mamadou nog niet helemaal wat er net is gebeurd. Hij kan nu op zoek naar een echte baan en zijn opleiding gebruiken. Hij kan met het openbaar vervoer. Hij hoeft niet meer te jongleren met zijn oude mobiele telefoons. Het dringt allemaal maar langzaam tot hem door wat zijn nieuwe mogelijkheden zijn. Voordat hij het ook maar kan beseffen krijgt hij een nieuw bericht op zijn TSDS:

“Bruce Middleton, ECIIT has sent you a message: “Als je nu naar buiten gaat staat er een taxi op je te wachten. We hebben een spreker nodig voor onze conferentie over ‘Digital Divide: Undocumented People and Internet Access’, ik kreeg via het netwerk van Henry Odal jouw naam door.”

Nog onwennig loopt Mamadou richting de deuren van het Carlton George Hotel. Alle media die hij voorheen los tot zich kreeg, komen in de paar stappen die hij door de hotellobby loopt als een bombardement op hem af. Als hij door de deur loopt schrikt hij van de gerichte audioreclame die op hem wordt afgevuurd. Eenmaal buiten regent het nog steeds en de straten glimmen, de koplampen van de taxi die staat te wachten reflecteren in een grote plas water; Mamadou twijfelt een moment, maar stapt toch in.

De bijeenkomst van de Optimist International Club in het Malmaison Hotel is aan het einde van de middag afgelopen. Odal loopt al pratend via de trap van het trendy hotel naar beneden, zijn TSDS geeft geen toegang tot de lift omdat hij tijdens de bijeenkomst teveel heeft gegeten. Als hij bij de laatste trap aankomt voor de begane grond hoort hij het rumoer buiten, tegelijkertijd hoort hij een harde waarschuwingstoon op zijn TSDS, een belangrijk bericht is binnengekomen. Afzender: Bruce Middleton, ECIIT has sent you a priority message: “Henry, het is hier bij de conferentie een gekkenhuis van journalisten. Als ik jou was zou ik voor de komende periode uitloggen. Een student-developer van de Hogeschool van Amsterdam heeft je getraceerd en aan journalisten doorgespeeld dat jij illegaal een iNode hebt aangemaakt in het netwerk.” Eenmaal beneden ziet Odal drommen journalisten voor de deuren. De felle lampen van de camera’s schijnen door de glazen deuren de gang in. Odal blijft kalm en vraagt de hotelreceptionist of hij via de achterdeur kan vertrekken.

Mamadou is om 17.00uur net klaar met zijn keynote en staat journalisten te woord bij het Scottish Exhibition and Conference Centre. “Wie heeft je het script gegeven? We hebben gehoord dat het zakenman Henry Odal was, kun je dat bevestigen?” Alle woorden klinken voor Mamadou ver weg. Zijn aandacht wordt getrokken door een voorbijrijdende limousine die hij herkent van vanochtend. Over de hoofden van de journalisten ziet hij in een flits Henry Odal op de achterbank van de limousine zitten. Odal knipoogt en zijn geblindeerde raam gaat langzaam omhoog terwijl de limousine voorbij rijdt. De chauffeur kijkt in zijn achteruitkijkspiegel, Henry Odal zet zijn netwerkstatus op onzichtbaar logt uit. De beta-applicatie die hij van business freelancer Mike Warden heeft gekregen om tijdelijk zowel fysiek als virtueel uit zijn netwerk te stappen lijkt goed te werken. Hij is weg. Disconnected. Voor nu.

Terwijl Mamadou ‘s avonds in zijn eigen hotelkamer nog nadenkt over de aanbiedingen die hij kreeg na zijn speech, komt het gepersonaliseerde nieuws van zijn TSDS voorbij op het grote HD-scherm dat voor zijn bed staat. Hij is zijn eigen nieuws. Hij laat zich achterover vallen op het bed en plotseling is hij er heel bewust van dat hij connected is. Een centrale node in het netwerk. Het nieuws rolt langzaam voorbij op het scherm.

Verhaal door Twan Eikelenboom
Naar een scenario van Emilie Randoe, Sabine Niederer en Willem van Weelden